Για δεκαετίες, ιδιαίτερα αμέσως μετά τον πόλεμο, το ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων, της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας των περιουσιών τους ήταν καλυμμένο πίσω από έναν πέπλο σιωπής ή χαρακτηριζόταν από τάσεις απώθησης από τη συλλογική μνήμη. Μόλις το 2005 ανακηρύχθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η 27η Ιανουαρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς το μεσημέρι της 27 Ιανουαρίου 1945 οι κρατούμενοι του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης του Άουσβιτς απελευθερώθηκαν από την 60ή Στρατιά του Κόκκινου Στρατού.
Εβδομήντα επτά χρόνια μετά καλούμαστε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των θυμάτων των Ναζί, διότι μπορεί στο Ολοκαύτωμα να είχαν πρωταγωνιστικό ρόλοι οι άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα ή καταγωγή, αλλά τα διδάγματα είναι πανανθρώπινα. Οι μαθητές πρέπει να καλλιεργήσουν μια υπεύθυνη στάση απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβίωσης της μισαλλοδοξίας, του φασισμού και του ρατσισμού, να κατανοήσουν ότι αυτοί που ηττήθηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία και ο πολιτισμός.
Γι’ αυτό και την Πέμπτη, 27 Ιανουαρίου, οι μαθητές όλων των τάξεων, αφού ενημερώθηκαν για το Ολοκαύτωμα, παρακολούθησαν την ταινία «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα». Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Μπρούνο, ένα οκτάχρονο αγόρι, ο πατέρας του οποίου είναι υψηλόβαθμος αξιωματικός του γερμανικού στρατού. Εξερευνώντας το γειτονικό δάσος, ο Μπρούνο, πίσω από ένα συρματόπλεγμα, συναντά ένα αγόρι στην ηλικία του, τον Σμούελ, που ζει από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος και το οποίο, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι εκεί, φοράει μια ριγέ πιτζάμα. Μια υπέροχη φιλία γεννιέται με απρόβλεπτες όμως συνέπειες.
Στόχος ήταν η προσέγγιση του πιο σκοτεινού, ίσως, κεφαλαίου της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας με στοχασμό, περίσκεψη και ενσυναίσθηση και η κατανόηση του Άλλου. Με το τέλος της ταινίας ακολούθησε συζήτηση, όπου οι μαθητές εξέφρασαν απορίες και συναισθήματα κι έτσι η Ιστορία έγινε μια ακόμη εμπειρία ζωής.
